به گزارش ایسنا، آتش‌سوزی در محوطه‌های تاریخی مانند «ربع رشیدی»، «هگمتانه» و کلیسای «مریم مقدس» و چند محوطه دیگر را می‌شد هشداری برای جلب توجه متولیان دیگر محوطه‌های تاریخی در سراسر کشور دانست که زنگِ خطرِ زودهنگامِ این اتفاق باشد، اما این بی‌توجهی‌ها آن‌قدر ادامه پیدا کرد که آتش به علف‌های هرز شوش رسید و جمعه، ۲۳ خرداد، برای ششمین‌بار علف‌های هرز این محوطه آتش گرفتند؛ آتشی که سه ضلع محوطه یعنی شمال، شرق و غرب را در برگرفت و وزش شدید باد آن را گسترش داد.
محمد درویشی – فعال میراث فرهنگی خوزستان – در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به بارندگی‌های زیاد سال گذشته در استان خوزستان که باعث رشد علف‌ها و خارهای زیادی در منطقه شوش شده بود، می‌گوید: در این شرایط و با شروع اپیدمی کرونا در کشور، از یک سو بر اساس قانون حضور ۵۰ درصدی کارکنان در دستگاه‌های دولتی، و از سوی دیگر به دلیل کم بودن تعداد پرسنل پایگاه شوش، امکان نظارت روزانه و کامل بر این محوطه گسترده را نداشتند که به طور دائم پایش وضعیت علف‌های محوطه انجام شود.
او با اشاره به وجود علف‌های خشک و هرزِ زیادی که در محوطه رشد کرده‌اند، ادامه می‌دهد: این محوطه فقط قبل از انقلاب توسط باستان‌شناسان کاوش شده بود و اکنون با توجه به جهانی بودن منطقه، به شدت نیازمند مطالعات باستان‌شناسی است.
به گفته او، آتش جمعه، ۲۳ خرداد، از میدان تعزیه چسبیده به تپه‌های شوش (در محوطه ۴۰۰ هکتاری) آغاز شده و به پایین تختگاه که در اواخر پهلوی اول و اوایل پهلوی دوم کاوش شده، رسیده است، منطقه‌ای که از دید باستان‌شناسان بسیار اهمیت دارد.
درویشی با بیان این‌که که آتش‌سوزی روز گذشته، ششمین آتش‌سوزی این منطقه از شوش بوده است، می‌گوید: پنج آتش‌سوزی گذشته را به سرعت مهار کردند، اما حجم آتش ۲۳ خرداد به دلیل شدت وزش باد، بسیار زیاده بوده و به سختی آن را مهار کرده‌اند، چون گرمای زیاد در طول روز نیز به عمق آن کمک کرده است.
این فعال میراث فرهنگی با اشاره به این‌که در زمان آغاز آتش‌سوزی، تعدادی از کشاورزان نیز زمین‌های خود را برای از بین بردن علف‌های هرز آتش زده بودند، می‌گوید: از سوی دیگر در همان زمان آتش‌نشانان سراغ درخت‌های آتش‌گرفته محوطه‌ی اندیمشک رفته بودند و کشاورزان نیز مجبور به خاموش کردن آتش با بیل و کپسول شده‌اند.
