صدای میراث: گزارش صدای میراث از پیشنهاد راهاندازی شعبه دوم موزه ملی ایران در طبقه زیرین یکی از صحن های مرقد امامخمینی (ره) و همچنین جابهجایی اشیای این موزه برای نمایش در محل جدید و ایجاد مخزن امن موزهای در فضای ۲۵ هزار متر مربعی پیشنهاد شده در نشست سیدحسن خمینی فرزند یادگار امام راحل (ره) و علیاصغر مونسان وزیر میراثفرهنگی، گردشگری و صنایعدستی با واکنشهای بسیار مواجه شد.
اگرچه این پیشنهاد براساس گزارش عصر دیروز صدای میراث در وزارت میراثفرهنگی مسکوت گذاشته شد و احتمال راهاندازی شعبه دوم موزه ملی ایران در جوار مرقد امام خمینی (ره) نیز فعلا منتفی شده است، اما صبح امروز جامعه باستانشناسی ایران در بیانیه سرگشاده خود با این پیشنهاد که از سوی وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایعدستی مطرح شده است مخالفت کرد.
جامعه باستانشناسی ایران در بیانیه خود آورده است: «در چند روز گذشته، اخباری مبنی بر توافق میان وزارت میراثفرهنگی، گردشگری و صنایعدستی با تولیت حرم بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران پیرامون راهاندازی «شعبه دوم موزه ملی» یا ایجاد «مخزن امن» در رسانهها منتشر شد که با واکنشهای زیادی در سطح داخلی و خارجی به ویژه از سوی پژوهشگران و کنشگران میراثفرهنگی روبرو شد.»
در این بیانیه آمده است: «شتابزدگی در اعلام پیشنهاد یا تصمیم ناپخته و کارشناسی نشده و روشن نبودن جزئیات آن در کنار اظهارات ناهمخوان مدیران میراثفرهنگی کشور که یکی تایید (مدیر کل موزهها و اموال منقول فرهنگی) و دیگری (روابطعمومی وزارتخانه) تکذیب میکند و در پایان پس از روزها انتظار چیزی روشن نمیشود، همگی بیانگر بیبرنامگی، آشفتگی و ادامه سیاستهای هزینهزا و مشکل آفرین پیشینی است که داغ آنها همچنان بر تن و پیکره میراثفرهنگی کشور مانده است.»
جامعه باستانشناسی ایران ایران در این بیانیه تاکید کرد: به عنوان جمعی از متخصصان که دغدغه توسعه اصولی تشکیلات میراثفرهنگی و باستانشناسی کشور را دارد مایل است نکاتی را در این زمینه مطرح کند و خواستار روشن شدن جزئیات موضوع از سوی مسوولان مرتبط است.
جامعه باستان شناسی ایران اعلام کرد: «تصمیم برای گسترش و بهینهسازی فضای موزهها و مخازن بویژه مخزن و موزه ملی که موزه مادر کشور است، امری بسیار ضروری و نیازمند مطالعات تخصصی و کارشناسی است. هیات وزیران در سال ۱۳۸۲ برای گسترش فضای موزه ملی طرحی کارشناسی شده که براساس واگذاری ساختمانهای میدان مشق در دل بافت تاریخی تهران بود را به تصویب رساند که آن طرح اجرایی نشد! در این شرایط پرسش و ابهام نخست این است که چرا آن طرح مانند چند طرح دیگر به کنار رفتند و به یکباره طرحی کارشناسی نشده به میان آمد؟! جالب آن که مدیرکل کنونی موزهها و اموال منقول فرهنگی وزارتخانه (جناب آقای کارگر) که خود بخشی از توافق کنونی است، در آن زمان مدیر موزه ملی بود.»
این بیانیه افزوده است: «آیا طرح تازه، پایه کارشناسی دارد یا چون دهها طرح دیگر صرفا تصمیمی به سلیقه شخصی یا محفلی و بدور از مطالعات تخصصی است؟ تاکنون درباره این طرح، مجموعه مدیریتی موزه ملی که از قضا آگاه به امور هستند هیچگونه اظهارنظری نکردهاند؟ آیا نگاه کارشناسی آنها که به امور آشناتر هستند به هیچ گرفته شد یا با چنین تصمیمی موافقت دارند؟ آنچه برای ما روشن است، چنین بدسلیقگی و ناپختگی برای دستگاه متولی میراثفرهنگی کشور افتخارآمیز نیست، بلکه درست وهن آمیز و مورد اعتراض جدی است.»
جامعه باستان شناسی ایران در پایان بیانیه سرگشاده خود آورده است: «اجزا و عناصر مکانهای فرهنگی در نسبت با همدیگر هستند. روح مبارزاتی بنیانگذار انقلاب اسلامی، ما را بدین درجه از فهم و آگاهی تاریخی رهنمون میکند که فضای حرم آن حضرت متناسب با «موزه انقلاب» و نه در پیوند و نسبت با نام و موضوع و شعبه موزه ملی و مواد فرهنگی آن است.»
