مریم زینال پور اصل/
بعد از جنگ جهانی دوم و با پذیرش منشور ملل‌متحد و ممنوعیت توسل به زور، اعلام اصول اساسی حقوق بشر و حقوق بشر دوستانه دراعلامیه جهانی ١٩۴٨ میلادی و کنوانسیون های ژنو ١٩۴٩ میلادی، شرایط تاریخی مناسبی در سطح جهانی برای تدوین اصول کلی در زمینه حمایت از اموال فرهنگی در هنگام مخاصمات مسلحانه فراهم شد.
موضوع مناقشات مسلحانه، پیشتر و قبل از تاسیس یونسکو، به توافق‌های بین‌المللی انجامیده بود که به ویژه می‌توان از میثاق لاهه یاد کرد که نخستین روایت آن در سال‌های ١٨٩٩ و ١٩٠٧ انتشار یافت و نسخه به روز شده از آن در دهه ١٩٣٠ میلادی در دستور مطالعه اداره موزه‌های بین‌المللی قرار داشت.
نخستین اقدام یونسکو نیز تهیه نسخه‌ای به روز شده از میثاق لاهه در سال ١٩۵۴ بود که راهگشای تدوین دیگر میثاق‌ها شد. میثاق لاهه پس از جنگ جهانی دوم به منظور حفظ اموال فرهنگی، بخصوص در شرایط برخورد مسلحانه در کنفرانس لاهه در تاریخ ١۴مه ١٩۵۴میلادی بنا به دعوت هلند تهیه و تصویب شد.
در قسمتی از این کنوانسیون آمده است: «با توجه به اینکه اموال فرهنگی در جریان جنگ‌های اخیر شدیدا لطمه دیده و در اثر توسعه وسایل فنی جنگی بیش از پیش مورد تهدید و تخریب واقع می‌شود با علم به اینکه تمام اموال در فرهنگ سهیم هستند و لطمه به آن‌ها لطمه به اموال فرهنگی کلیه بشریت است. با توجه به اینکه حفظ اموال فرهنگی برای کلیه اقوام جهان اهمیت بسیار دارد، لازم است اموال مزبور موردحمایت بین‌المللی واقع شود.»
کنوانسیون ١٩۵۴میلادی برای نخستین‌بار به عنوان یک سند بین‌المللی ناظر به حمایت از میراث‌فرهنگی، میراث‌فرهنگی ملل را بخشی ازمیراث‌فرهنگی جهانی می‌شمارد. هدف از این معاهده حفظ اموال فرهنگی در شرایط برخورد مسلحانه(جنگ) بود که اوج این اندیشه درکنوانسیون ١٩٧٢میلادی یونسکو در مورد حمایت از میراث‌فرهنگی و طبیعی جهان متبلور و قانونمند شد.
