ایسنا – شاید هفته صنایع دستی یکی از مهمترین فرصت‌هایی باشد که به یاد هنرمندان و صنعتگرانی بیفتیم که به وسعت کشورمان و در همه شهر و روستاها با عشق کار می‌کنند، اما نه تنها آنطور که شایسته است دیده نمی‌شوند، بلکه گاهی از حداقل حقوق‌ها و حمایت‌ها نیز برخوردار نیستند.
به گزارش ایسنا، صنایع‌دستی هنر و صنعتی که در تاریخ ریشه دارد، در این روزهای کرونایی همانند بسیاری دیگر از عرصه‌ها، کم رونق شده است. اگرچه به باور بسیاری از کارشناسان این حوزه، کم‌رونقی بازار عرضه و فروش صنایع‌دستی و هنرهای سنتی به پیش از آمدن «کرونا» بازمی‌گردد و تحولات چند ماه اخیر، سکون این بازار را بیش از پیش مشخص کرده است.
در همین راستا و به مناسبت هفته صنایع‌دستی سراغ برخی از هنرمندان صنایع‌دستی رفتیم تا به دغدغه‌هایشان در این روزهای کرونایی گوش دهیم.
خریداری نیست
اکبر مردعلی، فعال حوزه صنایع‌دستی در حوزه تراش شیشه در استان قزوین، می‌گوید: دو سال قبل مقام اول را در عرصه فروش به دست آوردم، اما پس از آن و به دنبال افزایش تحریم‌های قیمت مواد اولیه افزایش یافت و به همین نسبت نیز قیمت محصولات بالا رفت که طبیعتا با کاهش تعداد مشتریان همراه شد.
او ادامه می‌دهد: مسوولان این حوزه می‌توانند راهی پیدا کنند تا مواد اولیه را با قیمت کمتری در اختیار تولیدکنندگان قرار بدهند تا قیمت‌ها نیز همانند سابق شود یا اینکه خودشان مواد اولیه را خریداری کنند و در اختیار تولیدکنندگان، صنعتگران و هنرمندان قرار بدهند. افزایش قیمت محصولات صنایع‌دستی آنقدر زیاد است که خریدار چندانی ندارد و ما نیز به عنوان تولیدکننده نمی‌توانیم قیمت آثار را کاهش دهیم؛ چراکه ما نیز مواد اولیه را با قیمت بالایی می‌خریم. به عنوان مثال محصولی که دو سال پیش به قیمت ۱۵۰ هزار تومان به فروش می‌رسید، امروز همان محصول به قیمت یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان به فروش می‌رسد.
تبلیغاتی صورت نمی‌گیرد
همچنین زهرا ریگی، هنرمند صنایع‌دستی در عرصه سوزن‌دوزی در استان سیستان و بلوچستان نیز در این زمینه می‌گوید: در حال حاضر فروش سختی داریم. تبلیغاتی صورت نمی‌گیرد و حمایت چندانی هم از صنعتگران انجام نمی‌شود. نمایشگاه‌هایی هم که برگزار می‌شود تمام هزینه آن بر عهده هنرمند است. این در حالی است که پیشتر غرفه‌های نمایشگاه‌ها به صورت رایگان در اختیار هنرمندان قرار می‌گرفتند، اما الان هزینه ایاب و ذهاب، اسکان و حتی غرفه نیز بر عهده هنرمند است. اگر فروش خوبی در نمایشگاه‌ها داشتیم اشکالی نداشت، اما به دلیل اینکه تبلیغات خوبی صورت نمی‌گیرد فروش چندان خوبی هم نداریم.
او در پاسخ به این پرسش که چه اندازه افزایش قیمت‌ها در کاهش فروش محصولات صنایع دستی تاثیرگذار بوده است، خاطرنشان می‌کند: نه فقط صنایع دستی بلکه همه چیز گران شده است و طبیعتا برای اینکه هنرمندان بتوانند امرار معاش کنند باید قیمت‌ها را بالا ببرند.
قبل از کرونا شرایط بهتر بود
حمیدرضا فلاحی، هنرمند صنایع‌دستی در عرصه نساجی در استان یزد نیز خاطرنشان می‌کند: در ایام کرونا حوزه صنایع دستی بیشترین ضربه را خورده است؛ چراکه دیگر گردشگری وجود ندارد که بخواهد صنایع دستی بگیرد. قبل از کرونا شرایط بهتری وجود داشت. درست است که از گردشگر خارجی خبری نبود، اما این فرهنگ در میان گردشگران داخلی ایجاد شده بود که به صنایع‌دستی و تولیدات داخلی روی بیاورند.
او درباره وام‌هایی که وعده داده شده تا به هنرمندان و صنعتگران خسارت دیده در حوزه صنایع دستی تعلق بگیرد، می‌گوید: تا کنون حتی یک ریال هم به ما وام نداده‌اند و نه تنها من بلکه به هیچ فعال دیگری در استان یزد وام تعلق نگرفته است. تنها کاری که می‌کنند این است که آمار می‌گیرند و بعد هم هیچ خبری نمی‌شود در واقع همه چیز فقط در حد آمار است و در عمل هیچ خبری نیست.
مواد اولیه نیست!
همچنین شهریار میناگر، فعال حوزه صنایع‌دستی در حوزه ورشوسازی در استان لرستان نیز در این زمینه یادآور می‌شود: نبود مواد اولیه از مهمترین و اصلی‌ترین دغدغه فعالان حوزه صنایع‌دستی محسوب می‌شود و این در حالی است که مسوولان این حوزه فقط شعار می‌دهند و حرف می‌زنند. نمایشگاه‌هایی هم که برگزار می‌کنند یا موقع مناسبی نیست یا در مکان‌های مناسبی برگزار نمی‌شود و پول و هزینه حضور در این نمایشگاه‌ها نیز بر عهده خود صنعتگران و هنرمندان است.
او یادآور می‌شود: درست است که قیمت مواد اولیه‌ای که از خارج از کشور وارد می‌شود به دلیل تحریم‌ها و نوسانات ارزی متغیر است، اما چرا باید مواد اولیه‌ای که در ایران تولید می‌شود با افزایش قیمت روزانه همراه باشد؟
میناگر با بیان اینکه «بسیاری از هنرمندان هم اکنون در وضعیت خوبی قرار ندارند»، خاطرنشان می‌کند: من بعد از سال‌ها فعالیت در این حوزه هنوز بیمه نیستم. آیا این انصاف و عدالت است؟ هر هنری که باقی مانده است، فقط به خاطر عشق و علاقه هنرمندان آنها بوده است.
