مهدی علیپور لیلی

فعال محیط زیست

لیل روستایی در جنوب شهر لاهیجان و جنوب غربی شهر لنگرود است که شغل اصلی مردم آن کشاورزی و شالیکاری است. این دهستان تا اوایل دهه ٧٠ از توابع شهر لاهیجان بود و از آن تاریخ در تقسیمات جدید کشوری به شهر لنگرود پیوست و ضمن آنکه این الحاق هیچ اتفاق مثبتی به همراه نداشت تنها محلی برای جولان سوء مدیریت برخی مدیران شهر لنگرود شد.

اولین تصمیم مدیران وقت، انتقال زباله های شهری و پسماند بیمارستانی لنگرود به کوهپایه های دهستان لیل بود که ضمن تخریب محیط زیست منطقه، بیماری هایی را نصیب مردم این دهستان کرد که البته کشاورزان بدلیل آنکه زبان رسایی نداشتند مقاومت چندانی در این خصوص نکردند و تنها عده اندکی به این امر اعتراض کردند و توانستند ظرف چند ماه جلوی این سوءمدیریت را بگیرند.

اما این بار تصمیم بعضی از مدیران لنگرود و در راس آن پیگیری های نماینده شهر لنگرود، محیط زیست منطقه و حتی فراتر از آن منبع ارتزاق کشاورزان این منطقه را هدف قرار داد و آب رودخانه لیل را از سرچشمه با لوله قطر بالا مستقیما به اطاقور و کومله انتقال داد.

این پروژه شبیه به انتقال آب زاینده رود به یزد و البته درمقیاس کوچکتری است با این تفاوت که هیچ منبع آبی نزدیک به شهر یزد نیست ولی لنگرود و کومله و اطاقور در فاصله ۷ تا ٢٠ کیلومتری دریای خزر قرار دارند و با طراحی و نصب دستگاه های آب شیرین کن می توان این مشکل را حل کرد. لذا درخواست نخست از نماینده محترم شهر لنگرود است که حداقل برای سرزدن به محل کار فرزند خود که شهرداری شهر ساحلی چمخاله را برعهده گرفته است همراه با متخصصین امر به این محل برود تا درخصوص شیرین سازی آب و انتقال به لنگرود و‌‌ کومله و اطاقور امکان سنجی نماید.

درخواست دوم نگارنده به وزیر محترم کشور و استاندار محترم گیلان ، دستور بررسی الحاق مجدد دهستان لیل به شهر لاهیجان بوده تا بیش از این مورد بی مهری مدیران لنگرود قرار نگیرد.

درخواست سوم از رئیس محترم سازمان محیط زیست است که موضوع مذکور را پیگیری نموده تا این منطقه خوش آب و‌ هوا و بکر بدلیل این تصمیمات غلط دستخوش ویرانی نگردد چون این امر باعث خواهد شد در آینده نزدیک مزارع منطقه به محلی برای ساخت ویلاهاى افراد تبدیل شود.

درخواست چهارم از رئیس محترم سازمان میراث فرهنگى و گردشگرى است که بدلیل جلوگیرى از چهره سرسبز و توریستى این منطقه، پیگیرى لازم را در جهت توقف پروژه آبرسانى مذکور انجام بدهد. چون با توجه به ذخیره ارزی محدود کشور و با توجه به توصیه های اخیر مسئولین بر لزوم خودداری از سفرهای خارجی، نابود کردن چهره زیبای این منطقه، گردشگری داخلی این منطقه را نیز با مشکل مواجه می‌کند.

درخواست پنجم از وزیر محترم کشاورزی است که در راستای حمایت از کشاورزان و‌ تولید برنج داخلى پیگیری لازم را در خصوص توقف این پروژه آبرسانی بعمل آورد و همانگونه که مقاله حدود ١۵ سال قبل تحت عنوان “کشاورزان دیروز،سمند داران امروز و سرایداران فردا” یکى از عوامل تلنگر به استاندار وقت گیلان بود تا جلوی تخریب بی رویه مزارع را بگیرد و در اخذ مجوز ساخت در مزارع و تغییر کاربرى مزروعی به مسکونى سختگیرى کند انتظار میرود بعنوان بلند پایه ترین متولی حامى کشاورزان، پیگیرى لازم بعمل آورد.

درخواست ششم از رئیس جمهور محترم و رئیس دولت تدبیر و امید آنست که دستور پیگیرى ویژه را به مسئولان دست اندرکار مربوطه جهت بررسی و اقدام سریع در جهت رفع مشکل حتمى آتى صادر فرمایند چون یکی از مضرات این امر،ضعیف تر شدن اقتصاد نیمه جان مردم این دهستان و بالطبع فقر و مهاجرت به کلانشهرها و حاشیه نشینی خواهد بود. گرچه که دولت کنونی متعلق به تمام ملت هست حتی آنهایی که رای نداده اند و یا به این دولت رای نداده اند ولی بالای نود درصد مردم این منطقه به دولت تدبیر و امید رای داده اند و حال انتظار دارند تدبیر لازم برایشان اندیشیده شود تا امیدشان از بین نرود.

در صورتی که به هیچیک از این درخواست‌ها توجه نشود اما یک پیشنهاد برای حل بحران آب لیل مطرح است. تعبیه مخزن فصلی در نقطه‌ای به نام طاقور که در ششماهه دوم سال توسط خط لوله، جمع آوری آب در آن صورت بگیرد و در ششماهه اول سال خط لوله بسته شده و آب رودخانه لیل همچون صدها سال قبل جهت آبیاری مزارع روستائیان استفاده شود.

Tagged: روستاي ليل

سوء مدیریت منابع آب در لنگرود