باستانشناس
باستان شناسان، سرزمینهای پارس و خوزستان را بهشت باستانشناسی ایران میدانند، اما به قول استاد شفیعی کدکنی«آدمی را آب و نانی باید، و آنگاه آوازی». داستان تخریب آثار باستانی و تاریخی استان فارس حرف امروز و دیروز نیست و مردم ایران دیگر به خواندن خبرهای تلخ تخریب آثار تاریخی عادت کردهاند.
براساس آمار میتوان تایید کرد که استان فارس جزء پنج استان اول کشور در میزان تخریب آثار تاریخی است. خب این موضوع جدیدی نیست؛ اما نکته اساسی این است که چرا هیچ تغییری در ساختار اداره میراث فرهنگی و یگان حفاظت این استان که متولی اصلی حفاظت از میراث هستند ایجاد نمیشود تا شاید بتوان حداقل تاثیر را در کمتر شدن تخریب آثار تاریخی داشته باشند؟! بیشک نبود پول و اعتبار در این اداره مشکل بزرگی است، ولی دلیلی نمیشود که هیچ کاری به بهانه نبود بودجه انجام نشود.
میتوان یک نقشه GIS با حداقل هزینه از آثار به ثبت ملی رسیده استان فارس تهیه کرد تا به صورت مدون و علمی از تغییرات و تخریبهای آثار این استان آگاه شد، پروژهای که گویا افرادی از بدنه میراث فرهنگی این استان پیگیر آن بوده و هستند، اما مدیرکل استان که «باستان شناس» هم هست، اعتقادی به تکنولوژی و تغییر ندارد!
این روزها خبر تخریب نقش برجسته «برم دلک» برای چندمینبار منتشر شد و پس از آن نیز تصاویر تخریب «آب انبار تاریخی اوز» که میتوان آن را اوج بیتوجهی، کمکاری و بیدانشی مسئولان اداره کل استان فارس دانست. گویا باید این باور را پذیرفت که این روزها در این سرزمین همه چیز قربانی توسعه و اقتصاد شود و در این شرایط مشخص نیست چه کسی باید از آثار تاریخی این کشور حفاظت کند؟! مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان فارس هم که البته «باستان شناس» هم هست گویی از همه جا بیخبر است!
«محور ساسانی فیروزآباد» فارس همین چند روز پیش با کوشش تیم علمی به سرپرستی دکتر «عسگری چاوردی» به ثبت جهانی رسید، خبری که به واقع شادی بخش و امیدوار کننده است؛ اما باید در این موفقیت دست مریزادی به مدیر کل سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان فارس گفت که اتفاقا «باستان شناس» است و نه تنها حمایت شاخصی از تیم علمی پرونده ثبت جهانی محور ساسانی فارس که علاقه خاصی هم به انجام این مهم نشان نداد. با این وجود هنوز هم هستند مردان و زنان ایرانی که دغدغه حفظ میهن و میراث فرهنگی و تاریخی آن را به دور از نفع شخصی دارند.